Prolog

30 sierpnia 2014

Szum liści, zapach świeżo skoszonej trawy, dźwięk wody w fontannie i słońce przebijające swe promienie przez korony drzew, tego było mi trzeba. Siadam na ławce i rozkoszuję się urokami ostatnich dni lata.

Jest sobota, a ja większą część dnia spędziłam w biurze. Moje życie stanęło w miejscu, od dwóch lat żyję między biurem,a mieszkaniem.Fakt mam pieniądze, jestem w stanie samodzielnie się utrzymać, mogłabym wyjechać na wakacje do ciepłych krajów, szkoda tylko,że nie mam na to czasu.W zasadzie nie mam czasu na nic. To cud,że Lucky, mój pies jeszcze nie zdechł z głodu.

Mój błogi spokój przerywa dźwięk przychodzącego połączenia, spoglądam na ekran i widzę uśmiechniętą twarz mojej przyjaciółki z pracy.
-Masz jakieś plany na wieczór?-pyta nie dając mi dojść do słowa
-Tak, idę spać, a tak poważnie to nie- ja nigdy nie mam planów, po całym dniu pracy nikomu nie chciałoby się jeszcze czegoś planować.
-To świetnie, dziś o dziewiętnastej idziemy na drinka.Nie próbuj się sprzeciwiać, adres zaraz Ci wyślę.- nawet nie zdążyłam się sprzeciwić, ponieważ Monia zakończyła połączenie.
-Świetnie-szepczę sama do siebie. Biorę do ręki moją czarną torebkę i podnoszę się z ławki, do mieszkania idę pieszo napawając się ciepłym powietrzem i urokami miasta. To teraz mój dom.

Moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym dziesięć lat temu. Trzy lata swojego życia spędziłam w domu dziecka, nie chciałam iść do rodziny zastępczej, ja miałam jednych rodziców, nikogo nie potrafiłabym obdarzyć taką miłością jak ich. Do Wałbrzycha jeżdżę tylko na ich grób. Mój rodzinny domu stoi pusty, wciąż czekając na to aż zdecyduję się go sprzedać, ale nie potrafię tego zrobić. Moi rodzice tak ciężko pracowali żeby go wybudować, mam wrażenie,że sprzedając dom straciłabym ostatnią pamiątkę, która mi po nich została.

Te trzy lata w domu dziecka były dla mnie ogromną szkołą życia. Wraz z dniem osiemnastych urodzin opuściłam ośrodek z jedną torbą ubrań.

Pamiętam ten dzień jak dziś, był 1 czerwca. Z nieba lał się żar, słońce nie dawało ani chwili wytchnienia. Z torbą na ramieniu ruszyłam się pożegnać, ruszyłam na cmentarz. Spędziłam tam ponad dwie godziny, nie wiedziałam kiedy przyjadę następnym razem. Podziękowałam rodzicom za to jak mnie wychowali,za to jaka jestem. Rodzice od dnia mojego urodzenia wpłacali pieniądze na konto aby ułatwić mi start w dorosłe życie, przez te piętnaście lat uzbierało się ponad czterdzieści tysięcy. Nie chciałam wydawać tych pieniędzy na jakieś głupoty, wiedziałam,że muszę przemyśleć wydanie choćby złotówki. Z cmentarza ruszyłam na dworzec. Wsiadłam do pociągu byle jakiego. Teraz śmieję się z absurdalności mojego pomysłu, do końca życia nie zapomnę mojej rozmowy z konduktorem.

-Dzień dobry chciałabym kupić bilet z Wałbrzycha na staję końcową, proszę mi nie mówić gdzie jedzie pociąg. Chcę mieć niespodziankę.-młody konduktor patrzy na mnie i wybucha śmiechem.
-Jeszcze z taką podróżniczką to ja się nie spotkałem. Na pewno nie chce Pani poznać punktu docelowego?-pyta z uśmiechem.
-Na pewno-odpowiadam pewnie. Płacę za bilet i chowam go głęboko w torbie.
Siadam na wolnym miejscu,a w uszy wkładam słuchawki, zasypiam. Później czuję delikatne szturchnięcie w ramię, otwieram powoli oczy.
-Jesteśmy na miejscu- słyszę spokojny głos konduktora, który sprzedał mi bilet. Spoglądam na zegarek i widzę,że podróż trwała cztery godziny. Wysiadam z pociągu i widzę nazwę...

............................................................................................................................................................................................................................................................................
Witajcie, po raz drugi.Przychodzę do Was z krótkim prologiem. Jestem bardzo ciekawa co o nim sądzicie i jak myślicie, gdzie mogła znaleźć się nasza bohaterka.
Dziękuję Wam za te miłe komentarze i Waszą obecność pod poprzednim postem. Mam nadzieję,że Was nie zawiodę.
Proszę Was o pozostawienie informacji w zakładce Informowani, jeśli chcecie być na bieżąco.
Do następnego( 12.11.2016)
Pozdrawiam
Ps. Proszę Was o szczere opinię, krytyka mile widziana.